من و پسرم عرفان

زن جنس عجیبی ست!!!       چشم هایش را که میبندی دیدش بیشتر ......     دلش را که میشکنی باران لطافت از چشمانش سرازیر......     انگار درست شده تا....................     تا روی عشق را کم کند..........       ...

وقتی مریض میشدی و پزشک ازت میپرسید بیماریت چیه؟؟؟   منتظر مادرت میشدی.......   و همیشه جواب دادن رو به اون میسپردی چرا که میدونستی مادرت همون احساسی رو داره که تو الان داری حتی بیشتر از خودت دردت رو احساس میکنه        هنوزم بعد از سالها همین طوره این چه عشق فنا ناپذیریه که هنوزم وقتی تو هر سنی و هر جایی که باشم و یه چیز عجیب ببینم دلم میخواد با تمام وجودم داد بزنم     مامان ......بیا نگاه کن ......   ...

...

خداااااااااااااااااااااااااااااااا باورم نمیشه یعنی پسرم عرفان کوچولوی من انقد بزرگ شد که امسال میخواد بره پیش دبستانی؟؟؟؟؟؟؟؟ مگه همین دیروز به دنیا نیومد؟؟؟؟؟؟؟؟ هیچ وقت یادم نمیره بار اولی که عرفان رو بغلم گرفتم یه دختر 20 ساله ی بی تجربه بودم حتی میترسیدم بغلش کنم ولی حس مادری این قدرت رو بهم داد که بتونم یه خط قرمز بزرگ بکشم رو تمام بی تجربه گی هام.............. خواستم وخدا هم کمکم کرد تو این راه. چه حس خوبی بود تلاشم واسه اینکه بتونم یه مادر خوب باشم مثل مادر خودم.که واسه راحتیه بچه م از خودم بگذرم. که تمام عشقم رو بهش بدم. که بی تجربه بودنم تاثیر نذاره رو تربیت پسرم . و ............. حالا ...

...

گویند مرا چو زاد مادر پستان به دهان گرفتن اموخت   شبها بر گاهواره ی من بیدار نشست و خفتن اموخت   دستم بگرفت و پا به پا برد تا شیوه ی راه رفتن اموخت   یک حرف و دو حرف بر زبانم الفاظ نهادو گفتن اموخت   پس هستیه من ز هستیه اوست تا هستمو هست دارمش دوست